Rozdział 10

"Obudzi się"

 Około 13:00 byłyśmy już z Glorią na parkingu przed szpitalem.Po przejściu prawie przez cały szpital dotarłam do dobrze mi znanej sali na której leżał Gregor.Widziałam już przez szybę,że pani Angelika jest bardzo zmęczona. Teraz to ja musiałam ją wysłać do domu żeby odpoczęła. Właściwie to do mieszkania Gregora, gdzie obecnie się zatrzymali. Weszłam po cichu do sali.

-Niech pani już jedzie do domu. Zostanę z nim.-powiedziałam kładąc moją dłoń na ramieniu pani Angeliki.

-Dobrze. Znów będziesz siedziała u niego całą noc.Nie powinnaś się tak zaniedbywać. Jesteś wykończona- powiedziała wstając z krzesła i patrzyła  na mnie ze współczuciem.

-Nic mi nie będzie. Do zobaczenia jutro - powiedziałam i pocałowałam panią Angelikę w policzek.

-Do jutra.-odpowiedziała 

Po chwili siedziałam na krześle obok łóżka Gregora. Mocno trzymałam jego dłoń w swojej.Nie przeszkadzała mi obecność pielęgniarek,które siedziały w sali Gregora 24 godziny na dobę. Jedna z pielęgniarek miała na imię Anna i pochodziła z Polski.Wyglądała na około 45 lat. Była bardzo miła i codziennie wieczorem przynosiła mi herbatę kiedy zaczynała się jej zmiana. Wiedziałam,że pielęgniarki nie interesują się tym co mówię do Gregora.Dziś nastał u mnie kompletny kryzys.Wiedziałam,że lekarze dawali Gregorowi jedynie tydzień życia. Minęły już 3 dnia,a krwiak w mózgu Gregora nadal się nie zmniejszał. Za oknem robiło się już ciemno więc musiało być koło 21:00.

-Gregor błagam Cię walcz. Wszyscy tu na Ciebie czekamy. Ja też. Kocham Cię i nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie. Nie możesz mnie zostawić. Daj mi jakiś znak,że wyjdziesz z tego. Błagam Cię- powiedziałam zalewając się łzami.Po chwili poczułam jakby Gregor ścisnął moją dłoń. Nie wiedziałam czy tak było rzeczywiście czy może moja wyobraźnia płata mi figle. 

-Pani Aniu on ścisnął moją dłoń- powiedziałam do pielęgniarki cicho.

-No nareszcie już biegnę po lekarza- powiedziała uradowana.

Nie wiedziałam co to oznacza, czy to oznacza,że Gregor się obudzi? Nie wiem muszę czekać.Musiałam wyjść z sali kiedy lekarz przyszedł.Po chwili zobaczyłam jak wywożą Gregora z sali.

-Niech pani tu zaczeka musimy zrobić tomografię. Za 15 minut będziemy z powrotem z pacjentem-poinformował mnie 

-A czy Gregor się wybudzi?-zapytałam z nadzieją.

-Nie wiem wszystko się okaże po tomografii. Proszę czekać.

Siedziałam pod salą Gregora, a 15 minut dłużyło się niemiłosiernie. W końcu zobaczyłam jak pielęgniarki wiozą łóżko z Gregorem. Lekarz od razu poprosił mnie do swojego gabinetu.Usiadłam na krześle i czekałam co ma  mi do powiedzenia liczyłam na jakieś dobre wieści.

-Mam dla pani dobrą wiadomość. Krwiak znacznie się zmniejszył. Jest bardzo mały i sądzę,że do północy powinien całkiem się wchłonąć.-powiedział, a mi kamień spadł z serca

-Dziękuję. A kiedy  Gregor się obudzi-zapytałam

-Myślę,że może się wybudzić w każdej chwili.

-Nawet pan nie wie jak się cieszę-powiedziałam 

-Niech pani chwilkę poczeka z tą radością na pana Gregora. Może się obudzić w każdej chwili. Tylko proszę się nie przejmować tym jeśli wybudzi się dopiero jutro.

-Ważne,że się wybudzi. Naprawdę panu bardzo dziękuję- powiedziałam wychodząc, na co lekarz posłał mi szczery uśmiech.W mgnieniu oka znalazłam się na moim stałym miejscu, czyli przy łóżku Gregora.

-Tylko proszę mnie nie informować, jakby pan Gregor ruszał ręką, ponieważ może się to zdarzać dość często.-pani Ania puściła do mnie oczko- Proszę mi powiedzieć jeśli zacznie otwierać oczy.

-Oczywiście.

-Niech pani zadzwoni do rodziny pana Gregora żeby się nie martwili.Powiedzmy,że może pani zadzwonić z sali-powiedziała.

-Dziękuję pani Aniu- bardzo byłam zadowolona,że pani Ania była taka wyrozumiała. Przecież nie można używać telefonów na OIOMIE.Po chwili znalazłam Glorię w kontaktach i wcisnęłam zieloną słuchawkę. W jedną ręką trzymałam telefon przy uchu, a druga moja dłoń spoczywała na łóżku i trzymała dłoń Gregora.Po dwóch sygnałach usłyszałam głos Glorii w telefonie.

-Cześć. Coś się stało coś z Gregorem?-zapytała zmartwiona 

-Cześć. Tak to znaczy nie wszystko w porządku. Krwiak się zmniejsza, lekarz powiedział,że do północy nie będzie po nim śladu- powiedziałam radośnie. Usłyszałam głośny pisk w słuchawce.

-Naprawdę.Obudził się już?-zapytała z nadzieją

-Naprawdę, naprawdę. Jeszcze się nie obudził lekarz mówi,że może się w każdej chwili obudzić. Może się obudzić zaraz albo nawet dopiero jutro. Ale to nic poczekam.-powiedziałam radośnie.

-O matko nawet nie wiesz jak się cieszę. Powiem zaraz Lukasowi i rodzicom.Oczywiście kochana ty się nie przejmuj. Nie wparujemy zaraz do szpitala,żeby czekać aż się obudzi.Przyjedziemy jutro po południu. Żebyście mieli czas dla siebie jak się obudzi.-powiedziała.

-Kochana jesteś wiesz.-powiedziałam

-Wiem, wiem. Pa zadzwoń albo chociaż napisz sms'a jak się obudzi.-powiedziała Gloria.

-Jasne pa.-powiedziałam i się rozłączyłam.

Teraz siedziałam sobie spokojnie czekając na powrót Gregora "do żywych". Faktycznie tak jak mówiła pani Ania często czułam,że Gregor porusza ręką.Za każdym razem uśmiechałam się szeroko. Nadal mówiłam do niego. Około 22:00 zobaczyłam jak Gregor zaczyna się budzić. Ścisnęłam mocniej jego dłoń. Po moim policzku powolnie stoczyła się jedna łza.

-Pani Aniu budzi się- powiedziała cicho, z za moment usłyszałam.

-Sophie- usłyszałam cichy głos Gregora.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Witajcie.

Gregor powrócił do żywych... :)

Czekam na wsze komentarze jak odbieracie ten rozdział.